Orzecznictwo – Kara umowna

Kategoria: Kara umowna

Poniżej przedstawiamy Państwu najważniejsze orzeczenia sądu określające zasady funkcjonujące w prawie przewozowym krajowym jak i międzynarodowym

Odpowiedzialność przwoźnika

Kara umownaw transporcie

Reklamacjew przewozie

Podatek VATw imporcie

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXIII

z dnia 05 lipca 2006 r.

Sygn. akt: XXIII Ga 879/16

Pokaż pełną treść

XXIII Ga 879/16

Warto zaznaczyć, że zarówno w prawie przewozowym jak i w przedstawionej konwencji, nie została uregulowana kwestia odpowiedzialności przewoźnika za nieterminowe stawienie się na miejscu załadunku. W takim wypadku – jak trafnie – wskazał Sąd Rejonowy – należało zastosować przepisy Kodeksu cywilnego, w szczególności art. 483 § 1 k.c. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie pogląd wyrażony w doktrynie, zgodnie z którym, stosowanie prawa krajowego jest uzasadnione w przypadku, gdy dane zagadnienie nie jest objęte zakresem regulacji konwencyjnej (zob. K. Wesołowski, Umowa międzynarodowego przewozu drogowego towarów na podstawie CMR, LEX).

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie
z dnia 24 czerwca 2016 r.

Sygn. akt: VIII Ga 112/16

Pokaż pełną treść

VIII Ga 112/16

Sąd Okręgowy w Szczecinie uznał, że obniżenie frachtu o 50% za nieprzesłanie dokumentów w terminie uznać należy za rażąco wygórowaną, a co za tym idzie zasadny jest wniosek o jej miarkowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 484 § 2 k.c. jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 24 czerwca 2014 r.

Sygn. akt: X Ga 96/14

Pokaż pełną treść

X Ga 96/14

Zawarty w zleceniu transportowym zapis o karze umownej należy uznać, za nieważny ponieważ, zapis ten ostatecznie ograniczał zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej i nakładał na powoda ograniczenia w prowadzonej przez niego działalności w istocie nie przewidując z tego tytułu dla niego żadnego wynagrodzenia. Nie jest sporne , że kara umowna stanowi zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązania. W niniejszej sprawie nie zabezpieczała pozwanego przed niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez powoda umowy przewozu. Strony nie łączyła żadna umowa o stałej współpracy, z której mógłby wynikać zakaz konkurencji. Poza sporem jest także okoliczność, że pozwany zlecał powodowi nieregularnie , pojedyncze zlecenia przewozów o stosunkowo niskiej wartości. Przy tego rodzaju współpracy stron bez względu na posłużonym się przez pozwanego pojęciem„ kary umownej „ ,będącej w istocie niczym innym jak sankcją za naruszenie narzuconego zapisu o zakazie konkurencji ogranicza wyrażoną w art. 353 1 kc zasadę swobody umów , utrudniając przedsiębiorcy dostęp do rynku. W tym stanie relacji pomiędzy stronami zakaz konkurencji należy uznać za nieważny.

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 13 grudzień 2013 r.

Sygn. akt: VIII Ga 346/13

Pokaż pełną treść

VIII Ga 346/13

W ocenie Sądu Rejonowego niezależnie od powyższych okoliczności – zastrzeganie pięciodniowego terminu na dostarczenie dokumentacji, obwarowane tak wysoką karą umowną, w sytuacji gdy przewoźnik często kontynuuje jeszcze przewóz i nie ma możliwości dochowania tak krótkiego terminu jest nieuzasadnione w świetle dobrych obyczajów kupieckich (art. 5 k.c.).

Podkreślić należy, że w literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że jeżeli zastrzeżenie kary umownej znalazło się we wzorcu umów przyjętym przez strony (w przedmiotowej sprawie wszystkie zlecenia transportowe, pochodzące od pozwanej zawierały tożsamą treść w zakresie postanowienia o karze umownej), wówczas wykładnia postanowień dotyczących kary umownej powinna odbywać się z zachowaniem zasady ochrony prawnej kontrahenta autora wzorca umowy czy też strony załączającej te postanowienia jako element umowy (porównaj między innymi uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 1995 r., III CZP 66/95, OSNC 1995/12/168).

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 28 marca 2014 r.

Sygn. akt: VIII GC 269/13

Pokaż pełną treść

VIII GC 269/13

Mając na względzie powyższe przyjąć trzeba, że skoro pisemne zlecenie nr (…), zawierające zastrzeżenie kary za działania podjęte po wykonaniu umowy przewozu, zostało przyjęte przez K. H., a więc osobę nieumocowaną do zawierania tego rodzaju umów, a nadto nie zostało potwierdzone zgodnie z art. 103 § 1 k.c. (pozwana odesłała notę obciążeniową niezwłocznie po jej wystawieniu), to oznacza to, że nie doszło do zawarcia umowy obejmującej odpowiedzialność pozwanej za działania podjęte po wykonaniu umowy przewozu i tym samym po wygaśnięciu stosunku umownego nawiązanego przez tą umowę.

Zgodnie z art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej : ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Swoboda działalności gospodarczej posiada tym samym status zasady konstytucyjnej, która jest konkretyzowana przez szereg ustaw szczegółowych, przede wszystkim przez ustawę o swobodzie działalności gospodarczej. Podejmowanie, wykonywanie oraz zakończenie działalności gospodarczej jest co do zasady wolne ( art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Ograniczenia mogą wynikać jedynie z ustawy, a więc mogą mieć charakter publicznoprawny, lub też ich źródłem może być umowa pomiędzy przedsiębiorcami – wówczas mogą mieć charakter cywilnoprawny, w tym ostatnim przypadku ograniczenie następuje jednak zgodnie z art. 353 1 k.c., który przewiduje, że strony mogą ukształtować stosunek prawny dowolnie, pod warunkiem, iż nie jest on sprzeczny z prawem lub zasadami współżycia społecznego ( art. 58 § 1 i 2 k.c.).

Jednym z przepisów, które chronią swobodę wykonywania działalności gospodarczej, zagwarantowaną w art. 22 Konstytucji, jest art. 15 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zgodnie z art. 15 ust. 1 czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku. Stosownie do art. 15 ust 2 pkt 1 czyn ten może polegać w szczególności na ograniczeniu w istotny sposób lub wyłączeniu możliwości dokonywania przez klienta zakupu u innego przedsiębiorcy.

KARA UMOWNA

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 22 listopada 2013 r.

Sygn. akt: VII Ga 220/13

Pokaż pełną treść

VII Ga 220/13

Przepisem ogólnym statuującym odpowiedzialność przewoźnika za opóźnienie dostawy jest art. 17 Konwencji CMR, zaś przepisem definiującym pojęcie opóźnienia terminu dostawy jest przepis art. 19 Konwencji. Z przepisów Konwencji nie wynika wprost, jakie szkody będące następstwem opóźnienia mają znaczenie prawne i podlegają zaspokojeniu. Istotne znaczenie ma jednak przepis art. 23 ust. 5 Konwencji CMR. Stanowi on znaczące utrudnienie w dochodzeniu roszczeń z tego tytułu przewidzianych w Konwencji i nakłada obowiązek udowodnienia szkody stanowiącej następstwo opóźnienia na osobę uprawnioną. W myśl tego przepisu, w razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie, które nie może jednak przewyższyć kwoty przewoźnego. Osoba uprawniona poza obowiązkiem udowodnienia rzeczywistej wysokości szkody spotyka dodatkowe ograniczenie w wysokości przysługującego jej odszkodowania, które nie może przekroczyć wysokości przewoźnego.

Zastrzeżenie kary umownej za opóźnienie w podstawieniu pod załadunek, rozładunek lub przy niewywiązaniu się z innych warunków zlecenia, w oparciu o treść art. 23 ust.5 konwencji CMR nie zwalnia d wykazania powstania i wysokości szkody, co miałoby miejsce w przypadku stosowania li tylko przepisów art. 483 kc w zw. z art. 471 kc. Niezależnie od powyższego również wysokość kary umownej określona w warunkach wykonania zlecenia (k. 32 akt), skoro przekracza wysokość ustalonego frachtu (czyli przewoźnego) sprzeciwia się treści art. 23 ust. 5 konwencji CMR. Przepis ten bowiem określa sposoby ustalenia odszkodowania i w zakresie szkody związanej z opóźnieniem dostawy przepis ten stanowi, że jeżeli osoba uprawniona udowodni, że stąd wynika dla niej szkoda przewoźnik jest obowiązany wypłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego.